Po powrocie do Uppsali, Tiselius poprawiły metody elektroforetycznego on opracowany przy Princeton , U-kształtne rury została wypełniona rozpuszczalników chemicznych, do którego dodaje się roztwór zawierający próbkę do analizy. Ładunek został zastosowany na jednym końcu i elementów migrujące osiągnęła rozpuszczalniki w poszczególnych etapach wzdłuż rury. Próbki do badań pobrane w różnych miejscach wzdłuż drogi migracji może być następnie analizowane w celu określenia, który z elementów przybył w tym punkcie. Używał osocza krwi i stał się pierwszym wyizolować trzy białka krwi zwanych globulin, które nazwane alfa, beta i gamma. Odkrył również przeciwciała, czwarty składnik znaleźć między beta i gamma globulin. Praca ta stała się szczególnie cenne w czasie II wojny światowej (1939-1945), kiedy to było używane do analizowania scrum krwi do celów transfuzji. Największa
Tiselius znaleźć, gdy łańcuchy polipeptydowe były podzielone, różnice w poszczególnych peptydów były zbyt subtelne dla dokładnej analizie elektroforetycznego. Włączył się metodą adsorpcji analizy, który obejmuje płukania mieszaninę zawierającą substancję o powinowactwie do wchłaniania jednego peptydu lub innego przez rurę, a następnie analizuje się do mycia z rury w celu ustalenia peptydy, które były w pierwotnym mieszanki. Procedura ta miała na poważną wadę, chociaż, w tym takie, w praniu często zanieczyszczone przez inne cząsteczki w roztworze. Zanieczyszczenie nazwano odpadzie. Największa
W 1943 roku Tiselius opracowali nową metodę adsorpcji, który wyeliminował problem odpadzie. Metoda ta stała się znana jako analizy przemieszczenia i zaangażowane dodając substancję o większym powinowactwie do roztworu absorpcyjnego w praniu. W czasie tej techniki adsorpcji użyto do wyizolowania, oczyszczania i analizowania różnych medycznie ważnych białek, w tym insuliny. Największa
w 1938 specjalny fotel w biochemii został stworzony specjalnie dla Tiselius z Uniwersytetu w Uppsali. Został wybrany prezesem Fundacji Nobla w 1960 roku, a powstała Sympozjum Nobla ocenę skutków społecznych i etycznych nagradzanych rozwiązań. Największa
[1] [2]