Odszkodowania, wojna, płatności pokonanego narodu do jego zdobywców jak odszkodowanie za zniszczenia w czasie wojny. Sprzymierzonych twierdził ciężkich reparacje od Niemiec po I wojnie światowej, ale miał problemy z ich zbieraniu. Po II wojnie światowej ZSRR i, w mniejszym stopniu, zachodni sojusznicy, zebrane odszkodowania w materiałach bezpośrednio z okupowanego terytorium Niemiec. Po obu wojen, pożyczki dla krajów pokonanych przekroczyła odszkodowań płaconych przez nich. Największa
Głównym uzasadnieniem dla twierdząc reparacji po dwie wojny światowe, że Niemcy i ich sojusznicy byli winni rozpoczęciem wojny. Tak więc idea tych reparacji różniły się od wcześniejszych pomysłów twierdząc daniny lub wojny odszkodowania. Po różnych wojen 19-wiecznych, zwycięzcy zażądał odszkodowania wojenne wystarczy, aby pomóc im zapłacić za wydatków wojskowych. Największa kwota została zapłacona przez Francję w 1870 roku po wojnie francusko-pruskiej. W tym czasie Niemcy zażądali 5,000,000,000 franków. Znaczna część tej kwoty była hołdem, ponieważ wydatki wojenne Niemiec nie był tak wysoko. Największa Po I wojnie światowej Największa
aliantów w Europie zażądał ciężkich reparacji z Niemiec. Stany Zjednoczone wspierane roszczeń alianckich, mimo że sama nie twierdził reparacji. Allied Odszkodowań Komisja ustaliła kwoty niezbędnej do odbudowy obszarów zniszczonych przez niemieckich sił zbrojnych na $ 33.000.000.000, której Francja miała otrzymać 52 proc. Termin płatności było przedłużyć na okres 42 lat. Największa
W 1922 roku Niemcy poprosił o zwłokę lub moratorium, twierdząc, że kraj nie był w stanie spełnić wysokie płatności. Wielka Brytania uprzywilejowanych żądania niemieckie, ale Francja przeciwieństwie go. Płatności niemieckiego w towarów, w szczególności węgla, zamykali światowych rynków brytyjskich eksportu i były częściowo odpowiedzialne za zwiększenie brytyjskiego bezrobocia. Francja jednak potrzebne materiały niemieckich i podejrzewa, że Niemcy próbują uciec wszelkie wypłaty odszkodowań. Największa
Stosunki między Brytanii i Francji stały się napięte w kwestii moratorium. W styczniu 1923 roku, pomimo silnych brytyjskich protestów, wojska francuskie zajęły Zagłębie Ruhry, najbardziej uprzemysłowionych obszar w Niemczech. Na przekór, większość pracowników w Zagłębiu Ruhry odmówił pracy w kopalniach i fabrykach. To dodatkowo osłabiło
[1] 