Bert Sakmann

waż elektroda nagrywania w małej szklanej pipety (cienkie rurki) mocuje się do mikroskopijnych skrawku błony komórkowej. Zacisk poprawka pozwala naukowcom "słuchać" do konkretnego kanału jonowego bez jego sygnałów coraz zagłuszone przez zakłócenia elektryczne całej membrany. Największa

Technika patch clamp umożliwia również naukowcom zmierzyć, jak kanały jonowe zmienić kształt chwilę regulowania przepływu jonów i na zewnątrz komórki. Największa

patch clamp szybko stał się jednym z najpowszechniej stosowanych narzędzi biologii komórkowej. To zostało wykorzystane w celu zbadania regulacji hormonów-włączając produkcję insuliny, hormonu, w tym choroby od cukrzycy i choroby dziedziczne mukowiscydozy. Technika patch clamp także umożliwiło naukowcom zbadanie metod leczenia chorób, takich jak choroby serca, padaczka, i różnych zaburzeń, które wpływają na mięśnie i układ nerwowy. Największa

Prace Sakmann został wyróżniony wieloma nagrodami, w uzupełnieniu do Nobla Nagroda. Otrzymał Nagrodę Nernsta od niemieckiego Bunsena Towarzystwa Chemii Fizycznej PAN w 1977 roku Feldberg Fundacja Nagroda od Wielkiej Brytanii w 1979 roku, Nagrodę Magnes z Uniwersytetu Hebrajskiego w Izraelu w 1982 roku, nagrody Spencer z Columbia University w Stanach Zjednoczonych w 1983 Nagroda Louisa Gross Horwitz z Kolumbii w 1986 roku, oraz Międzynarodowy Gairdner Nagroda Fundacji Gairdner w 1989 roku

W 1989 roku, Sakmann opuścił Instytutu Maxa Plancka w Getyndze Chemii Biofizycznej stać dyrektor Departamentu Fizjologii Komórki w Instytucie Maxa Plancka Badań Medycznych w Heidelbergu w Niemczech. W 1990 roku wziął dodatkową pozycję jako profesor na Uniwersytecie w Heidelbergu. Sakmann został wybrany na członka zagranicznego do Narodowej Akademii Nauk Stanów Zjednoczonych w 1993 roku i do Royal Society w Wielkiej Brytanii w 1994 roku