Pod koniec 1944 roku, jednak alianci przezwyciężyć niebezpieczeństwo podwodną poprzez rozszerzenie systemu konwój i większego wykorzystania sprzętu do wykrywania i lotniskowca i osłony powietrznej lądowych. W 1944 roku Niemcy przyjęły chrapy, co umożliwiło ich okręty podwodne, aby naładować swoje baterie na głębokości peryskopu, zmniejszając szanse wykrycia przez radar. Niemcy opracowała również okręty podwodne o znacznie ulepszonych możliwości podwodnych. Było za późno, w czasie wojny, jednak za te zmiany, aby korzystać z Niemcami do dowolnego dużym stopniu.
Stany Zjednoczone okręty podwodne były niezwykle skuteczne częściowo ze względu na doskonałe szkolenie ich załóg oraz w części na rzecz ubogich wojskowe przeciwłodziowe wydajność wojny japońskiej marynarki wojennej. Praktycznie wszystkie z handlu morskiego w Japonii została zniszczona, które przyczyniły się do porażki tego narodu. Japonia eksperymentował z jednoosobowych miniaturowych okrętów podwodnych, a niektóre zostały użyte w ataku na Pearl Harbor. Jednak w czasie wojny Japończycy wykorzystali swoje okręty podwodne nieefektywnie i zatrudniony je trochę przed żeglugi handlowej. Największa atomowych okrętów podwodnych
atomowy okręt podwodny został opracowany przez zespół kierowany przez Hyman Rickover US Navy. Prace rozpoczęły się w roku 1947. Pierwszy na świecie statek o napędzie atomowym, okręt podwodny Nautilus, został uruchomiony w 1954 roku, następnie w 1955 roku Seawolf podwodne cruising zdolność atomowych okrętów podwodnych została wykazana przez rejs Nautilus na Biegun Północny w 1958 roku a dookoła świata zanurzonego podróż z Triton w 1960 roku
Pierwszy okręt podwodny wyposażony w rakiety balistyczne, USS George Washington, udał się do służby morskiej w 1960 roku w Stanach Zjednoczonych w 1990 roku miał ponad 30 takie okręty podwodne. Chiny, Wielka Brytania, Francja, Rosja i zbudowali atakiem okrętów podwodnych o napędzie nuklearnym, a także pocisków balistycznych-przenoszących typy. Największa
[11]