zachodni badacze zaczęli szukać skrótu między Europą i Azją ponad 500 lat temu. Niektóre poszedł na południe, gdzie odkryli kusząco wąski przesmyk Panamy. Inni skierowany na północ, wpadając na kontynencie amerykańskim i realizacji śródlądowych dróg wodnych. Henry Hudson znalazł się w potrzasku z zbuntowanej załogi w zatoce, które prowadzą nawet w pobliżu tak blisko Pacyfiku, jak miał nadzieję, że będzie. Kapitan James Cook stwierdził, że nie było żadnego przejścia przez Ameryce Północnej po wprowadzeniu go do Beringa Prosto; został pchnięty nożem w plecy hawajskich tubylców na jego powrót do domu. Ale po wiekach wypraw na morzu i lądzie, odkrywcy końcu poskładane wiedzę realną - choć zamrożone - trasie z Zatoki Baffina do Morza Beringa, a tym samym od Atlantyku do Pacyfiku. Legendarny Przejście Północno istniał po wszystkim. Największa
Ten fragment biegnie 900 mil (1,45 tysiące km) poprzez sieć głębokich kanałów arktycznych i jakie są teraz w Kanadzie Wyspy Arctic. Ponieważ wejście znajduje się 500 mil (800 km) na północ od koła podbiegunowego, dostęp do przejścia wymaga niebezpieczną nawigację wokół kołyszą gór lodowych [Źródło: Encyklopedia Britannica]. I choć fragment został poprzecinany sanki i statku w 1854 roku, zakończone statku sam w ciągu trzech lat, w 1906 roku, i wreszcie poruszać się w jednym sezonie od 1944 roku, nie zostało uznane za " w pełni żeglowna " aż do teraz [źródło: ESA] Największa
To dlatego, że w 2007 roku, Europejska Agencja Kosmiczna (ESA) wydany mozaika zdjęć satelitarnych przedstawiających morze przejście Arktyki topi i jasne.. Wzrost temperatury planety spowodowały Arctic lodu do rozmrożenia w tempie szybszym niż normalnie. Morze lodu jest jasne, białe i odblaskowe, dzięki czemu większość promienie słoneczne odbijają się od jego powierzchni. Ale kiedy pokrywa lodowa topnieje, to naraża ciemne wody oceanu. Od powierzchni wody jest ciemny, a nie światła, pochłania energię słoneczną, a nie odzwierciedla tego. Jak ocean nagrzewa, nowy lód ma problemy formowania. W ten sposób, roztopiony lód latem jest potęgowany przez następne lato i następne. W ciągu ostatniej dekady, arktyczny lód topi się w temperaturze około 38.610 kwadratowych mil (100000 km kw) rocznie. Ale w latach 2006 i 2007, spadła 386,102 mil kwadratowych (1 mln km kw) - największy spadek od rozpoczęła się w 1978 roku
[1] 