atomy lub cząsteczki na powierzchni ciała stałego nie są zapakowane w taki sam sposób, jak we wnętrzu.; W przeciwieństwie do węgla, wewnętrzne lub cząsteczek, nie są one całkowicie otoczone przez sąsiednich atomów lub cząsteczek. W ten sposób zachowanie powierzchni różni się zasadniczo od reszty ciała stałego. Badanie stałych powierzchniach folii (to jest bardzo cienkie części stałych, składające się głównie z powierzchni) doprowadziła do zastosowania w elektronice cienkich folii o niezwykłych właściwościach elektrycznych i na sposoby zwiększania odporności na korozję powierzchni metali. Największa Historia
Chociaż wczesne eksperymenty z ceramiki i procesów odpuszczania stali mogą być uznane za prekursorami fizyki ciała stałego, to nie było aż do początku 19 wieku, że badania ciał stałych podszedł w sposób naukowy. To właśnie w tym okresie, że Ren Tylko Hay, francuski mineralog, zaczęły spekulować na temat wewnętrznej struktury materiałów krystalicznych i położył podwaliny pod krystalografii. Jednak praca Hay oraz prac z kilku innych, którzy następnie poświęcono niewiele uwagi w czasie. Największa
prawdziwy początek krystalografii doszło w 1912 roku, gdy Max von Laue, wspierana przez Waltera Friedricha i Pawła Knipping, odkrył, że kryształy uginają promienie X. Zaraz po tym odkryciu, William Henry Bragg i jego syn William Lawrence Bragg stosowane techniki dyfrakcji w celu określenia struktury ciał stałych. Von Laue otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1914 za pracę i Braggs otrzymała 1915 nagrodę za nich. Największa
odkrycie dyfrakcji rentgenowskiej był punkt zwrotny w rozwoju fizyki ciała stałego, zapewniając podstawą do teoretycznego rozumienia stałych. Fizyki ciała stałego gwałtownie wzrosło od czasu, szczególnie od II wojny światowej. Wielki triumf technologiczny fizyki ciała stałego miało miejsce w 1948 roku-rozwoju tranzystora William Shockley, John Bardeen i Walter H. Brattain z Bell Telephone Laboratories. Największa
[1] [2]