Richard Edward Taylor
Taylor, Richard Edward (1929-) to kanadyjski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1990 roku za pracę, która potwierdziła istnienie cząstek elementarnych zwanych kwarkami , Dzielił nagrodę z jego amerykańskich kolegów Henry Way Kendall i Jerome I. Friedman. Największa
Taylor urodził się w Medicine Hat, Alberta, Kanada. Rozwinął wcześnie zainteresował się matematyki i nauki, ale nie był wyjątkowym uczniem. Pomimo pewnych niczym niewyróżniające klas w szkole średniej, został przyjęty na University of Alberta w Edmonton. Tam jego zainteresowania koncentrują się na fizyce doświadczalnej, a on otrzymał BS stopnia w matematyki i fizyki w roku 1950 i MS dyplom w 1952 roku udał się do Stanford University w Kalifornii, aby rozpocząć pracę doktora, aw 1954 roku dołączył do zespołu w Stanford Laboratorium Fizyki Wysokich Energii, gdzie rozpoczął badania nad cząstkami elementarnymi. Od 195S z 1961 roku, Taylor opuścił Stanford do pracy na nowym akceleratorze liniowym budowany w Orsay we Francji. Następnie powrócił do Stanford, gdzie uzyskał tytuł doktora dyplom w 1962 roku i rozpoczął pracę w Stanford Linear Accelerator Center (SLAC). Największa
W 1950 roku, Robert Hofstadtera, odkrył nieznane wcześniej szczegółowe struktury protonów i neutronów (cząstek, które tworzą jądra atomów ), który dał im rozmyty wygląd. W 1964 roku amerykańscy fizycy Murray Gell-Mann i George Zweig studiował te struktury i przedstawił teorię, że protony i neutrony nie były podstawowe części atomów, ale że były one złożone z podjednostek, zwany kwarki. Taylor wraz z Kendall i Friedmana, rozszerzona na tych badaniach. Że zwolniony elektronów (ujemnie naładowanych cząstek z zewnętrznej części atomów węgla), w celu, a elektrony zderzają się z protonów i neutronów. Ruch elektronów, ponieważ pojawiły się od atomów docelowych wykazały, że protony i neutrony zostały rzeczywiście wykonane z mniejszych cząstek, które potwierdziły teorię kwarków. Największa
Taylor został mianowany profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Stanforda w 1968 roku i do pełna Profesor w 1970 roku Od 1982 do 1986 roku był zastępcą dyrektora SLAC. Największa