Bardeen zaproponowano, że nadprzewodnictwo zależy od wzajemnego oddziaływania elektronów z drgania atomowe. Bardeen i jego koledzy badali tych interakcji przez kilka lat. Cooper dołączył do nich w 1956 roku, co w dużym stopniu do ich teorii, że rocznie z jego odkryciem, że elektrony są przyciągane do siebie w nadprzewodników, materiałów, które tracą wszelki opór dla przepływu prądu w niskich temperaturach. Żyły są to substancje, przez które przepływa prąd elektryczny łatwo. Liczba wolnych elektronów w substancji określa jak dobrze przewodzi prąd. Metale, takie jak aluminium, miedzi, srebra i złota są dobrymi przewodnikami, ponieważ mają one co najmniej jedną wolną elektronów na jeden atom. Niektóre metale, takie jak ołów i cyna, przewody są biedniejsze niż innych metali, ponieważ mają mniej niż jeden wolny elektron na atom. Złymi przewodnikami wytrzymać przepływ prądu elektrycznego ponad dobrymi przewodnikami roboty. Największa
W zwykłym przewodem elektrycznym, przy czym atomy ułożone są w regularny wzór nazywa się siatkę. Cooper wykonane ważny krok w zrozumieniu nadprzewodnictwo, gdy odkrył, że w niskich temperaturach, elektronów (maleńkich cząstek posiadających jedną jednostkę ujemnym ładunku elektrycznym) może mieć wpływ na siebie nawzajem przez kraty. Elektron poruszający się przez kraty zniekształca go lekko, a zniekształcone kraty wpływa na inne elektrony. Cooper okazało się, że to oddziaływanie mogłoby spowodować elektronów, w efekcie, w celu przyciągnięcia drugiego, tak, że dwa elektrony poruszają się razem za pomocą kraty. Elektrony te stały się znane jako pary Coopera. Schrieffer się dalszy postęp, gdy okazało się, że przy niskich temperaturach wszystkie pary Cooper w przewodzie może poruszać się razem. On opiera się na pracy Coopera, gdy odkrył metodę analizy ruchów dużej liczby par Coopera. Największa
Schrieffer, Bardeen, i Cooper wkrótce rozszerzony modelu Schrieffer jest do ogólnej teorii nadprzewodnictwa. Teoria ta jest zwykle nazywana teorią BCS od pierwszych liter trzech naukowców, którzy pracowali nad tym, Bardeen, Cooper i Schrieffer. Największa
W teorii BCS stwierdza, że interakcja pomiędzy parami Coopera pozwala wielu wolnych elektronów w materiał nadprzewodzących zachowywać się wspólnie. Według
