Lend-Lease Act, aktem Kongresu przekazywane podczas II wojny światowej upoważniającą prezydenta do "sprzedaj, tytuł przelewu się, wymiany , dzierżawić, pożyczać, lub w inny sposób dysponować. , , każdy artykuł obrony "w krajach, w których uznano za istotne obrony do obrony Stanów Zjednoczonych. Ustawa została przyjęta w dniu 11 marca 1941 roku, podczas gdy Stany Zjednoczone wciąż oficjalnie neutralne. Program zakończył się 21 sierpnia 1945, w kilka dni po kapitulacji Japonii. Pomocy Lend-Lease wyniosły $ 50.205.230.000, z czego $ 31.392.361.000 udał się do Wielkiej Brytanii i innych członków Wspólnoty Brytyjskiej, $ 11297883000 do Związku Radzieckiego, i $ 3.233.859.000 do Francji. Największa
Prezydent Franklin D. Roosevelt zaproponował program w celu sprawiają, że Stany Zjednoczone "arsenale demokracji" w czasie, gdy Wielka Brytania walczyła Osi sam. Przeciwnicy potępił propozycję jako "akt wojny." Ci, wspierając prezydenta podkreślił, że najlepszym sposobem, by bronić Amerykę było udzielenie pomocy do swoich przyjaciół. Największa
Pomoc został przewieziony do Wielkiej Brytanii, a wkrótce został przyznany Chiny, które były w stanie wojny z Japonią od kilku lat. Po ataku Niemiec na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku, ZSRR zaczął otrzymywać ogromne ilości pomocy, szczególnie w postaci bardzo potrzebne sprzętu transportowego. W sumie 44 kraje były uprawnione do korzystania z pomocy Lend-Lease, ale tylko 38 kraje o to. Poprawka do oryginalnego aktu dozwolona pomoc przyznaje się w formie usług oraz dostaw. Największa
Umowy regulujące programu podpisano z różnych krajów. Wiele krajów, w obie strony pod warunkiem, dostaw i usług do Stanów Zjednoczonych. Ten "reverse Lend-Lease" wyniosła $ 7.345.747.000, głównie z krajów Wspólnoty Brytyjskiej. Największa
Prezydent Roosevelt stworzył Biuro Administracja Lend-Lease w 1941 roku Edward R. Stettinius, Jr., był administratora. W 1943 roku biuro zostało skonsolidowane w Administracji Gospodarczej zagranicznych na czele z Leo T. Crowley. Największa
Po wojnie większość krajów zgodzili się dokonać spłaty w wysokości zazwyczaj do kilku centów za dolara. W 1948 roku Wielka Brytania zgodziła się zwrócić $ 615.000.000 w 50 rocznych ratach. Po latach negocjacji, Związek Radziecki zgodził się w 1972 roku na spłatę $ 722.000.000, ale tylko wtedy, gdy przyznane najbardziej uprzywilejowania statusu handlu przez Stany Zjedn
[1] 