Acadia, (francuski: Acadie), dawnej kolonii francuskiej wzdłuż atlantyckiego wybrzeża Ameryki Północnej. Obszar ten stał się kanadyjskie prowincje Nowej Szkocji i Nowego Brunszwiku, ale jednocześnie zawiera część tego, co jest teraz Maine. Przez ponad wiek, region ten był zaangażowany w anglo-francuski walki o kontrolę nad Ameryką Północną. Największa Acadia był kolonią francuską wzdłuż atlantyckiego wybrzeża Ameryki Północnej.
Pierwsza osada powstał w Port Royal przez Francuzi pod Samuel de Champlain, pan de Monts i Jean de Biencourt de Poutrincourt w 1605 roku W 1613 Samuel Argall, poszukiwaczem przygód angielski, podpalili miasto i porwał kilku jego mieszkańców. W 1621 Acadia twierdzono przez Anglików, na podstawie poszukiwań 15th-wiecznych John Cabot, i nazwał Nowa Szkocja. Kolonia została oddał z powrotem do Francji w 1632 roku, a francuska kolonizacja została odnowiona. Wojna pomiędzy angielskim i francuskim nadal, jednak i w 1710 roku Brytyjczycy dopisać Acadia. Podbój ten został potwierdzony przez Traktat w Utrechcie (1713). Francuski rząd następnie próbował bezskutecznie przekonać Acadians przenieść się do wyspy w pobliżu Cape Breton, który pozostał pod kontrolą francuskiego. Największa
spokojny, pracowity, religijne francuski Acadians starał się zachować neutralność w ciągłych wojen między Francją i Wielką Brytanią. Ich liczba, około 1800 w 1713 roku, wzrosła do około 10000 przez 1750. Brytyjczycy obawiali się, że Acadians poprze Francję i zachęcać Indian do pomocy Francuzów. W 1755 Acadians były skierowane do złożenia przysięgi na wierność Brytanii, ale odmówił. Zostały one następnie nakazał wydalony. Największa
wiersz Longfellowa Evangeline jest oparty na historii Acadian deportacji. Niektóre 6.000 Acadians zostały wysłany do kolonii brytyjskich na południu. Rodziny zostały rozdzielone; domy zostały spalone. Znosząc wiele trudności, wielu trafiło do Luizjany, gdzie ich potomkowie, że Cajuns, wciąż żyją. Inne Acadians płynął z powrotem do Kanady, a część wróciła do Francji. Największa