Budowa kanału rozpoczęła się w 1859. Minęło 10 lat, aby zakończyć, przy A Koszt około 100 milionów dolarów. Początkowo większość prac została wykonana ręcznie przez tysiące robotników, ale później duże dragi i inne maszyny były wykorzystywane. Na dostarczanie wody pitnej dla pracowników Ismailia słodkowodne Canal wykopano od Nilu do Jezioro Krokodyli, z oddziałów rozciągające się na północ i na południe wzdłuż strefy budowlanej. W listopadzie 1869 roku, Kanał Sueski został otwarty dla ruchu. To było 26 stóp (8 m) głębokie i miał minimalną szerokość 72 stóp (22 m). Pierwszy z wielu programów poszerzyć, pogłębić i poprawić kanał został zapoczątkowany w 1876 roku
Kontroli Kanału
Tuż po jego otwarciu, Kanał Sueski udowodnił swoją wartość ekonomiczną i strategiczną. Wielka Brytania, która początkowo sprzeciwiał się kanał z różnych powodów, szybko rozpoznał go jako żywotnej więzi z Indiami i, w 1875 roku, nabyła udziały w spółce egipskie kanału, staje się akcjonariuszem największą. W ciągu następnej dekady Brytyjczycy umocniło swoją pozycję zdobywając polityczną i militarną kontrolę nad Egiptem. Największa
Międzynarodowy status kanału został uznany w 1888 roku przez Konwencję Konstantynopola, porozumienia podpisanego przez wielkich mocarstw europejskich i Ottomańskiego (turecki) Imperium. Konwencja gwarantuje bezpłatny przejazd do statków wszystkich państw w pokoju iw wojnie i czynów zabronionych wrogości w wodach kanału. Choć podpisał Brytyjczycy, nie w pełni zaakceptować warunki umowy do 1904 roku podczas I wojny światowej Wielkiej Brytanii, przez jego dominacji marynarki wojennej na Morzu Śródziemnym, skutecznie zamknął kanał do wroga wysyłki, bez naruszania konwencji. Turcy, sojusznikami Niemiec, kilkakrotnie próby przejęcia drogi wodnej, ale były łatwo zawrócił. Największa
Choć Egipt uzyskał niezależność polityczną w 1922 roku, wojska brytyjskie pozostał w kraju, aż do 1930 roku. W 1936 roku, Wielka Brytania, pod rosnącą presją egipskich nacjonalistów, zgodz
