Kanał Sueski, kanał statek Egipt i główną drogą nawigacyjne dla światowego handlu. Przecina Przesmyk Suez i łączy Morze Śródziemne z Zatoki Suez, ramienia Morza Czerwonego, eliminując w ten sposób długą podróż dookoła Afryki dla statków podróżujących pomiędzy Wschodem a Zachodem. Od II wojny światowej kanał dwukrotnie został zamknięty z powodu wojny między Egiptem i Izraelem. Gdy w czasie normalnej pracy, jest to jeden z najbardziej ruchliwych dróg wodnych na świecie. Największa
W ciągu nieco ponad 100 mil (160 km), Kanał Sueski przecina piaszczyste pustynie i przechodzi przez kilka naturalnych zbiorników wodnych, w tym Jezioro Krokodyli i gorzki Lakes. Kanał nie ma blokad, nie będąc praktycznie żadnej różnicy w poziomach Morza Śródziemnego i Czerwonego morza. Przez większość jego długości, kanał może obsługiwać tylko ruch jednokierunkowy. Omija w Gorzkich Jezior iw Ballah pozwolenia statków pływających w przeciwnych kierunkach do przejścia. Największa
szersza i głębsza od lat, Kanał Sueski może pomieścić wszystkie statki inne niż największych supertankowców ropy naftowej. Stała pogłębiania jest wymagane, aby utrzymać kanał. Kanał jest obsługiwany przez rząd egipski za pośrednictwem Urzędu Kanału Sueskiego, z siedzibą w Ismailia. Kilkanaście stacje wzdłuż brzegu regulują ruch pomoc. Specjalne piloci się statki i wyjść z portu w Port Said i Suez i przejdź na kanał prawidłowe. Średni czas tranzytu wynosi około 15 godzin. Największa
ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej, związane głównie do Europy Zachodniej z regionu Zatoki Perskiej, stanowią większość tonażu przewożonego na kanał. Przychody z działalności przyczyniają się w dużym stopniu do egipskiej gospodarki. Historią
Co najmniej już w 1300 rpne Egipcjanie zbudowali nawigacyjne kanału łączącego Morze Czerwone z Nilu, a pośrednio z Morzem Śródziemnym. Był używany z przerwami od ponad 2000 lat, zanim na stałe, rezygnując z VIII wieku ne Po 1500, Europejczycy ożywił ideę egipskim kanale jako środek eliminuje długą podróż dookoła Afryki. Nic nie zostało zrobione, jednak aż do początku 19 wieku, kiedy badania zostały wykonane. Największa
Francuski dyplomata, Ferdinand de Lesseps, podczas służby w Egipcie w 1830 roku, zaczął interesować się budowę kanału poziomu morza w poprzek pr
[1] 