cyklotron, urządzenie do przyspieszania protonów, cząstek alfa (jądra helu) i inne elektrycznie naładowane cząstki do wysokich prędkości. Cząstki szybkobieżne są zderzają się z atomami tarczy, aby badać jądro atomowe oraz niektórych izotopów promieniotwórczych dla medycyny, przemysłu i badań naukowych. Największa
cyklotron zawiera dwa wydrążone elektrody w kształcie litery D zwany Dees w komorze próżniowej pomiędzy biegunami silnego elektromagnesu. Źródłem elektrycznie naładowanych cząstek leży w centrum komory. Podczas pracy, pole elektryczne pomiędzy Dees zwraca naładowanych cząstek od źródła do jednego z Dees, a pole magnetyczne wytwarzane przez elektromagnes sprawia, że cząstki poruszają się po torze kołowym. Pole elektryczne pomiędzy Dees przemian szybko tak, że cząstki są przyspieszane za każdym razem przejść przez szczelinę pomiędzy Dees. Jak to przyspieszyć, cząstki podróżować w coraz większe kręgi w ciągu Dees, ale czas ich podjąć, aby zakończyć każdy rewolucji pozostaje ten sam. Na zewnętrznej krawędzi Dees, płytę deflektora prowadzi cząstek do tarczy. Największa
energii, której cyklotron może przyspieszać cząstki jest ograniczona, ponieważ cząstki zwiększa masę, gdy osiągną one dużą prędkością i nie może już zostać przyspieszone w równym tempie. W synchrocyklotronie, częstotliwość prądu przemiennego, który przyspiesza cząstki pomiędzy Dees jest zróżnicowana jak cząstki wzrost masy, co pozwala na zwiększenie energii, które są przyspieszane cząstki. W izochroniczne cyklotronu, pole magnetyczne jest wytwarzane, który zwiększa w kierunku zewnętrznej krawędzi cyklotron, w taki sposób, że te cząsteczki mogą nadal być przyspieszony w równym tempie, że wzrost masy. Największa
cyclotron wynaleziono w 1930-31 Ernesta O. Lawrence na Uniwersytecie Kalifornijskim. Zasada przyspieszenia cząstki, które poruszają się w okrężnymi ścieżkami był później używany w innych akceleratorach cząstek. Największa