Ta część, która nie była rozumiana, aż około 100 lat temu, jest to, że niektóre elementy mają izotopy, które są radioaktywne. W niektórych elementów, wszystkich izotopów promieniotwórczych. Wodór jest dobrym przykładem tego elementu z kilku izotopów, z których jeden jest radioaktywne. Normalnego wodoru lub wodór 1 ma jeden proton i nie neutronów (ponieważ istnieje tylko jeden proton w jądrze, nie ma potrzeby, aby wiążących efektów neutronów). Jest jeszcze inny izotop, wodór-2 (znana również jako deuter), który ma jeden proton i jednego neutronu. Deuteru jest bardzo rzadka w naturze (stanowiąca około 0,015 procent atom wodoru), a mimo to działa jak wodór-1 (na przykład, można dokonać wody z niego), okazuje się, że jest wystarczająco różne od wodoru-1, w tym jest toksyczny w wysokich stężeniach. Izotop deuteru wodoru jest stabilny. Trzeci izotopów wodoru-3 (znana również jako tryt) ma jeden proton i dwóch neutronów. Okazuje się to izotop jest niestabilny. Oznacza to, że jeśli masz pojemnik pełen trytu i wrócić w ciągu milionów lat, można zauważyć, że ma wszystko zamienił się helu-3 (dwa protony, jeden neutron), który jest stabilny. Proces, w którym zamienia się w hel nazywa rozpadu promieniotwórczego. Największa
Niektóre elementy są naturalnie radioaktywne we wszystkich swoich izotopów. Uranu jest najlepszym przykładem tego elementu i jest najcięższym naturalnie występujące pierwiastek promieniotwórczy. Istnieje osiem innych pierwiastków promieniotwórczych: polonu naturalnie, astatu, radon, francium, rad, aktynu, toru i protaktyn. Wszystkie inne elementy sztucznych cięższe od uranu są radioaktywne, jak również. Największa rozpad Największa
Rozpad promieniotwórczy jest procesem naturalnym. Atom izotopu promieniotwórczego będzie samorzutnie rozpadają się na inny element za pomocą jednego z trzech wspólnych procesów:
W procesie, cztery różne rodzaje promieni radioaktywnych są produkowane:
Ameryk-241, pierwiastek promieniotwórczy znany jego stosowania w czujniki dymu, jest dobrym przykładem
