Ale czasem, jeszcze bardziej okrutne rozwiązanie zostało nałożone. Choć pacjenci trąd został zmuszony do życia poza niezakażonych ludzi od wieków, podczas koniec 19 wieku, nie było ruchu, aby odizolować je jeszcze bardziej, przez wygnanie ich do odległych lokalizacjach. Jednym z powodów było to, że jako kraje europejskie zaczęły chwytać więcej terytorium w Azji i Afryce, aby ustalić kolonie, nowi władcy postanowili, że nie było zbyt wiele tubylcy z trądu do zarządzania [Źródło: Edmond]. Ponadto, lekarze nadal nie zna przyczyny trądu - niektórzy myśleli, że to dziedziczne, inni wierzyli, że to wysoce zaraźliwa [źródło: Edmond i Smith] Największa
W innych miejscach, takich jak Hawaje, co było. wciąż niezależna monarchia, urzędnicy po prostu zdecydowali, że nie chcą ryzykować po epidemii 1850 [Źródło: Associated Press]. W 1865 roku, Hawaje uchwalił ustawę, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się trądu, co czyniło pacjentów przestępców i skazał ich na stałe emigracji. [Źródło: Amundson i Ruddle-Miyamoto] Największa
W rezultacie urzędnicy zaczęli tworzyć oddzielne trędowatych, na które mogą być usunięte, a zatrzymani przez resztę ich życia chorych na trąd. Niektóre zostały utworzone w głębi lądu, w obszarach słabo zamieszkałych z dala od miast, podczas gdy inne były zlokalizowane na wyspach morskich. Były wyspa trędowatych na Karaibach, na Oceanie Indyjskim, na wybrzeżu Afryki Południowej i na Pacyfiku. Największa
Kolonie te stały się domem dla dziwnej choroby-centric subkultury, która została różnej części więzienia i klasztor. Porozmawiamy o tym w następnym odcinku Największa życie w kolonii trędowatych
W niektórych krajach, trędowatych były zasadniczo ufortyfikowanych więzieniach -., Ale gorzej, bo w drugim, więźniowie czasem wolno kontakt z ludzi od świata zewnętrznego, a nawet dla tych z długimi zdaniami, zawsze istniała nadzieja, że oni pewnego dnia zostać zwolniony. Największa
kolonii trędowatych, w przeciwieństwie, skierowany do zerwania żadnego związku z zewnętrznego świata. Że brak nadziei mogłaby więźniowie trudniejsze do czynienia, bo przecież, że każda inna kara zbladł w porównaniu. SP Impey, kurator południowoafrykańskiego leprozorium na Robben Island (później znany jako więzienie Nelsona Mandeli) odnotowano w 1890: " Nie można im głodować i nie można ich biczować; wszystko można zrobić, to pozbawić ich wolności " [źródło: Edmond]. Największa
