Dzisiejsze filmy animowane komputerowo zrobić całkiem dobrą robotę naśladując środowisk trójwymiarowych. W filmach takich jak " The Incredibles, " " Cars " i " Shrek " serii, bohaterowie wydają się istnieć jako obiekty stałe, które oddziałują z otoczeniem. To zajmuje dużo pracy i dobre zrozumienie tego, w jaki sposób ludzie postrzegają obrazy, aby osiągnąć ten efekt. Filmowcy nawet zrobić prawdziwe, namacalne modele swoich bohaterów, znanych jako makiet, aby pomóc im dowiedzieć się, jak postać 3-D będzie poruszać się w przestrzeni 3-D. Największa
W ciągu ostatnich kilku lat, twórcy miały to próba odtworzenia przestrzeni trójwymiarowej na ekranie jeden krok dalej. Z cyfrowego 3-D, animatorzy można oszukać mózg i oczy do myślenia, że poszukują oni w przestrzeni 3-D, a nie na ekranie 2-D. Wynik końcowy jest jak patrząc przez okno w prawdziwy, trójwymiarowy świat i jak o elementy sceny w teatrze z tobą. Choć jest to podobne do starszych 3-D filmów, technologia ta jest znacznie bardziej zaawansowane. Największa
Zarówno stare i nowe filmy 3-D polegać na dziwactwach ludzkiego wzroku do tworzenia głębokich, panoramiczne scen lub obiektów, które wydają się latać z ekran. Ludzie mają widzenia obuocznego - każde oko widzi inny obraz, a mózg łączy je w jeden, jednolity obraz. Mózg wykorzystuje niewielką różnicę w kącie między dwoma obrazami, znanych jako paralaksy, aby pomóc jej dostrzec głębię. To dlatego ludzie, którzy utracili wzrok w jednym oku mieć problemy sądząc odległości. Największa
Stare filmy 3-D stosowanych obrazów anaglyph, aby skorzystać z widzenia obuocznego i paralaksy. Obrazy te obejmują dwie warstwy koloru w pojedynczej taśmy folii pokazanej z jednym projektorem. Jedna warstwa jest głównie na czerwono, a drugi jest głównie niebieski lub zielony. Aby obejrzeć film, nosisz okulary 3-D z jednym obiektywem czerwonego i jednego obiektywu niebieskim lub zielonym. Soczewki te zmusić jedno oko, aby zobaczyć czerwoną część obrazu i drugie oko, aby zobaczyć niebieski lub zielony element. Ze względu na różnice między nimi, twój mózg postrzega je jako jeden obraz z trzech wymiarach. Jednakże, ze względu na zastosowanie szkieł barwnych filtrowania kolor końcowego obrazu nie jest dokładne. Ten rodz
[1] 