Z przesunięciem w arabskich przywódców do dynastii Abbasydów w Bagdadzie, 750, w granicach Persja, stał się stolicą świata muzułmańskiego (762). Narażona na bogatym dziedzictwie kulturowym Persów, które obejmowały Hindu i Oriental oraz helleńskiego szczepów, świat muzułmański doświadczyła niezwykły wzrost aktywności intelektualnej. Zaczynając na Bliskim Wschodzie, to rozłożone w Afryce Północnej i na Maurów (muzułmańskiej) w Hiszpanii, gdzie wiele z późniejszym osiągnięciem było skupione. Największa
kultura islamska rozkwitły w czasach, gdy klasyczne greckie i rzymskie nauki, na których było w dużej mierze uzasadnione, zostały niemal zapomniane w Europie. Działalność kulturalna była w jego najniższym poziomie w zachodnich krajach chrześcijańskich. Ostatecznie, w wyniku kontaktu z mauretańskiej Hiszpanii, Saracen Sycylii i muzułmańskich sąsiadów państw krzyżowców, Europejczycy zostały wprowadzone do własnej przeszłości kulturowej, jak również do osiągnięć intelektualnych islamu. Łacińskie przekłady dzieł arabskich były podręczniki zachodniej Europie w późniejszym średniowieczu; niektóre były używane aż do czasów współczesnych. Inne spadkobiercami kultury islamu byli Turcy, którzy na islam i założyli imperium w Azji Mniejszej i Bałkanów. Największa
islamskie dziedzictwo kulturowe przetrwa najsilniej dzisiaj w Iranie i krajach arabskich. Największa osiągnięć Największa
osiągnięcia w islamskich, rzemiosła, sztuki i literatury omówiono w Islamskiej Sztuki i Literatury, Arabski
Filozofii
muzułmańscy filozofowie na ogół pracował także w innych dziedzinach, w tradycji wczesnych Greków. Wśród tych, którego pisma pomogły wprowadzić filozofię grecką do Europy były Al-Kindi (który mieszkał w Bagdadzie, 9 wieku), fizyk specjalizujący się w optyce; al-Farabi (Syria, 9th-10th wieku), student muzyki; a lekarze Awicenna (Azja Środkowa, 11 wieku) i Awerroes (Hiszpania, 12 wieku). Majmonides i innych filozofów żydowskich w krajach muzułmańskich również przyczyniły się do rozwoju i przekazania myśli islamskiej. Największa
Filozofia islamska opracowany w sposób naturalny z pojęć panujących na Bliskim Wschodzie. Neoplatonizm nie był popularny w początkach ery chrześcijańskiej i służył jako podstawa filozofii bizantyjskiej. Późniejsze neoplatończycy zwrócił się do Arystotelesa, jak miał takie wschodnich sekt chrześcijańskich jak Nesto
