nadprzewodnictwa, właściwość, że niektóre materiały mają stracić wszystko odporność na prąd elektryczny. Taki materiał traci swoją rezystancję elektryczną po schłodzeniu poniżej temperatury zwane krytyczne (lub przejścia), temperatura materiału. Wiele czyste metale i stopy są nadprzewodzące, ale tylko w temperaturach bliskich zera bezwzględnego (0 K lub -273,15 ° C [-459,67 ° F]). Niektóre stopy niobu mają krytyczne temperatury w pobliżu 20 K (-253 ° C). Kilka materiałów syntetycznych tlenków miedzi wyższej temperatury mają krytyczne; Jednym z takich materiałów, zawierające tal ma krytyczną temperaturę blisko 125 ° K (-158 ° C). Największa
Najważniejszym zastosowaniem materiałów nadprzewodzących, lub nadprzewodników jest do tworzenia silnych elektromagnesów. Wspólne praktyczne zastosowanie takich magnesów jest rezonans magnetyczny (MRI) urządzeń, wykorzystywanych w diagnostyce medycznej. Działanie różnych rodzajów sprzętu badawczego zależy również od magnesów nadprzewodzących. Tevatron, akcelerator cząstek na Fermi National Accelerator Laboratory w stanie Illinois, wykorzystuje setki takich magnesów do jego funkcjonowania. Magnesy nadprzewodzące są zwykle wykonane z niobu stopów, które prowadzą do bardzo silnego prądu elektrycznego, bez utraty nadprzewodnictwa. Chociaż elektromagnesy muszą być chłodzone ciekłym helem, wymagające skomplikowanej aparatury chłodniczej, że zużywają o wiele mniej energii elektrycznej niż porównywalne tradycyjnych elektromagnesów. Największa
nadprzewodnictwo została odkryta w 1911 roku przez Heike Kamerlingh Onnes czasie studiów przewodność rtęci chłodzony do bardzo niskich temperatur. W 1957 roku John Bardeen, Leon N. Cooper i John R. Schrieffer opracował teorię, że z powodzeniem wyjaśnia nadprzewodnictwo w zakresie oddziaływania pomiędzy elektronami, które zapobiega ich rozproszenie, gdy przepływają przez materiał na poziomie lub poniżej jego temperatury krytycznej.
1986, J. Georg Bednorz i K. Alex Muller odkryto nadprzewodnictwo w związku lantanu, baru, miedzi i tlenu w temperaturze bliskiej 35 ° K (-238 ° C). To odkrycie, za które Bednorz i Muller otrzymał 1987 Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki, wywołała lawinę badań koncentruje się na materiałach miedź-tlenek, i, w ciągu nieco ponad roku, naukowcy odkryli podobne materiały mające temperaturę krytyczną tak wysokie, jak 95 K (-178 ° C). Największa
Te nowe ma
[1] 