Wzmianka lib i obrazy wściekłych kobiet swinging ich biustonosze napowietrznych jak lassos kobiet i następnie ustawienie obraźliwe szaty na ogień prawdopodobnie przychodzi do głowy. Jest tylko jeden problem: Kobiety tak naprawdę nie spalić ich biustonosze w ramach ruchu wyzwolenia kobiet w 1970 roku. Spalanie biustonosz, jak się okazuje, jest jeszcze jeden z długoletnich klisz Ameryki. Największa
Przed Miss America 1968 Korowód, większość Amerykanów nigdy nie słyszał o ruchu wyzwolenia kobiet. Ale na 7 września 1968 roku, protest poza Korowód Miss America w Atlantic City Convention Center zwrócił uwagę narodu. Jak miliony widzów tuned by oglądać widowisko, byli świadkami prawie 400 kobiet niosących znaki czytanie " Nie Więcej Uroda Standardy " i " Witamy na aukcji bydła " ., gdy potępił ideę konkursów piękności Największa
W centrum zamieszania był " wolność może, " pojemnik na śmieci, do którego kobiety rzucały wysokie obcasy, pasy, danie detergentu, lokówki, czasopisma i biustonosze Playboy, nazywając je " instrumenty kobiet tortur ". Chociaż protestujących przeznaczonych do spalania elementy, nie byli w stanie uzyskać pozwolenie na ogień. W końcu, nie ma biustonosze kiedykolwiek stanął w płomieniach Największa
Ale to nie powstrzymało demonstrantów zarabiać pseudonim, który dobrze trzymać w 1970 roku i później. Biustonosz palników. Termin został ukuty przez reporterów obejmujących protest wyzwolenia kobiet, który w porównaniu ruchu wyzwolenia kobiet do antywojennych demonstrantów, którzy spalonych projekty kart i flagi. Konkretnie, to historia w New York Post, o których mowa spalania biustonosz podczas protestu [Źródła: Amerykańska Experience, Greenfieldboyce]. Największa
Dziennikarz New York Post, długo zakłada się człowiek wygięte na pomniejszanie protestu, był w końcu odkrył, być kobietą. W 1990, Lindsy Van Gelder przyznał Dała się " biustonosz spalanie " nazwać swój początek. Próbowała wzmocnić ważność tego ruchu poprzez porównanie go do protestów wojny wietnamskiej i pisanie o " wolność może " był jej sposób na powiedzenie, że ruch wyzwolenia kobiet był odpowiednikiem ludzi płonących projekty kart w proteście opresji. Różnice w porównaniu były
[1] 