W 1973 roku odbyło się referendum w sprawie łączenia i łatwo było realizowane przez te sprzyjający dalszego zjednoczenia z Brytania. Brytania następnie opublikowała Białą Księgę, który zawierał propozycje Brytania oddać bezpośrednią kontrolę Irlandii Północnej i dać władzę przed wybranym zgromadzeniem, w którym katolicy mają proporcjonalnej reprezentacji. Brytania zobowiązali się jednak utrzymać Irlandię Północną w Wielkiej Brytanii tak długo, jak większość ludzi w Irlandii Północnej, tak pożądanych. Największa
Zespół został wybrany w 1974 roku, ale został zawieszony tego roku z powodu intensywnego protestanckiej opozycji. Wielka Brytania następnie wznowione bezpośrednią kontrolę. Nowy montaż, przeznaczony do stopniowego objęcia władzy rządowej w Irlandii Północnej, został wybrany w 1982 roku Jego członkami nie współpracują ze sobą i rozpuszczono w 1986 roku
W tym samym czasie, w 1985 roku, Wielkiej Brytanii i Republice Irlandii podpisali umowie angielsko-irlandzkiej, który dał do Republiki rolę doradczą w sprawach Irlandii Północnej. W 1993 roku Wielka Brytania i Irlandia wydała wspólne oświadczenie w sprawie Irlandii Północnej. Jednym z zasadami przedstawionymi było to, że Sinn Fein, polityczne ramię IRA Tymczasowego, będą uwzględnione w negocjacjach dotyczących przyszłości Irlandii Północnej pod warunkiem, że Tymczasowa IRA ustanowienie stałego zawieszenia broni i Sinn Fein wyrzec stosowanie przemocy. Wielu przywódców protestanckich w Irlandii Północnej przeciwieństwie deklarację. W 1994 roku Tymczasowa IRA uzgodnione do końca działań wojennych w zamian za włączenie Sinn Fein w anglo-irlandzkich negocjacji w przyszłości Irlandii Północnej. Pomimo niepowodzeń, w tym krótkim powrocie do walk, strony podpisały umowę w 1998 roku tworząc Zgromadzenia Irlandii Północnej, a kończąc bezpośredni regułę z Londynu. Największa
[1] [2]