Juan Vicente Gómez stał się dyktatorem w 1908 i rządził przez 27 lat. Chociaż bezwzględna w tłumieniu opozycji założył wewnętrzny spokój. Gómez przywrócić dobrobyt gospodarczy, wspomaganie rozwoju przemysłu naftowego, a wypłacane wszystkich długów zagranicznych. Po jego śmierci Eleazar López Contreras był prezesem, 1935/41. Pod jego demokratyczny reżim dobrobyt wzrasta i dzięki postępom w dziedzinie edukacji i zdrowia publicznego. Największa
Rewolucja w 1945 roku przyniósł Rómulo Betancourt do władzy prezydenta tymczasowego. Konstytucja przyjęta w 1947 roku przewiduje wyboru szefa rządu w wyborach powszechnych. W 1948 roku junta wojskowa przejęła władzę. Jeden z przywódców wojskowych został ogłoszony w 1952 roku prezydenta w 1958 roku rewolucja zmusiła juntę od władzy.
Wybory odbyły się w grudniu 1958 roku, a Betancourt została zwrócona na prezydenta na okres pięciu lat. On wprowadził agrarnej program reform w 1960 roku Nowa administracja było nękane przez niepokojów politycznych i działań terrorystycznych komunistycznych. Niemniej jednak, spokojne wybory odbyły się w roku 1963. Pod koniec 1960 roku, kraj stał się politycznie i gospodarczo stabilna. W 1970 roku, rząd znacjonalizował wiele branż, a produkcja ropy naftowej przyniósł dobrobyt. Wybory 1983 roku oznaczony 25 lat demokratycznych rządów w Wenezueli; to jeden z najdłuższych takich okresów w historii Ameryki Łacińskiej. Największa
Coups wystawił w lutym i listopadzie 1992 roku, szybko odłożyć. Przywódca jednego zamachu, Hugo Chavez, został uwięziony, ale został wybrany na prezydenta w 1998 roku, obiecując, aby populistycznych zmian w gospodarce i napisać nową konstytucję. Strona Chaveza przetoczyła się wybory do Zgromadzenia Konstytucyjnego w 1999 roku, w 2002 zamach stanu tylko krótko usunąć Chaveza od władzy. Największa
[1] [2]