Pigmeje są uważane za pierwotnych mieszkańców regionu. Zostały one w dużej mierze zastąpione przez grupy Bantu, które rozpoczęły się rozprzestrzenia na całym obszarze o pierwszym wieku naszej ery Trzy Bantu królestwa-Kongo, Loango i Teke-stał się dominującą do czasu europejskich odkrywców osiągnęły to, co jest teraz Konga pod koniec 15 wieku. Największa
portugalski odkrywca, Diogo Cao, dotarł do rzeki Kongo w 1482 i skonfigurować obrotu posty wzdłuż wybrzeża Atlantyku w pobliżu jej ujścia. Wraz ze wzrostem handlu niewolnikami w Afryce w 16 wieku, Francuzi, Brytyjczycy i Holendrzy zaczęli konkurować z Portugalii i ustalonych więcej centrów handlowych w strefie przybrzeżnej. Największa
W roku 1870 i 1880, Pierre Savorgnan de Brazza poprowadził serię francuskich wypraw do wnętrza. W ramach podpisanych umów, że z grup tubylczych, terytorium, na północnej stronie rzeki Kongo stało się znane jako protektorat francuski francuskiego Konga. W 1885 roku Kongres Berlinie uznane francuskie roszczenia do regionu. Nazwa została zmieniona na Bliskim później Kongo. W 1910 roku stał się częścią francuskiej Afryki Równikowej. Największa
W 1958 roku Bliski Kongo osiągnąć autonomii wewnętrznej, jako państwo członkowskie nowo utworzonej Wspólnoty Francuskiej i zmieniła nazwę na Republikę Konga. To stało się w pełni niezależny w dniu 15 sierpnia 1960 roku, ale pozostał we Wspólnocie. Największa
W 1963 roku wybrany rząd został zmuszony do rezygnacji po strajku generalnego i antyrządowych demonstracji. Został on zastąpiony przez socjalistycznego reżimu, który odbył kroki do nacjonalizacji gospodarki i zacieśnienia więzi z krajów komunistycznych. W 1968 roku sąd wojskowy objął władzę. W 1970 roku nazwę kraju zmieniono na Ludowej Republiki Konga, i został ustanowiony system polityczny jednej partii na podstawie komunizmu. Wycofał się z Konga Wspólnoty Francuskiej w 1973 roku
Gwałtowne demonstracje w 1990 roku zmusił rząd do reorganizacji. Komunizm został opuszczony i nazwę kraju zmieniono na Republice Konga. W roku 1992, demokratyczna konstytucja została przyjęta. Wielopartyjne wybory do parlamentu i utrzymywane prezydencji zostały wygrane przez przeciwników reżimu komunistycznego. Wieloletni władca generalny Komunistycznej Denis Sassou-Nguesso odsunął się po wyborach, ale zachował poparcie wśród segmentów wojskowych. Z pomocą
[1] 